یک روز دگــر ز بــاقی عمر گذشت        دنیای من از تباهی عمر گذشت

در کلبه ی این دیار جان سوختگان        دوران پر ازدحــامی عمر گذشت

هر که را دل بی قرار است رام نیست     درپی خواب وخوراک وشام نیست

هر که بیند نزد خود معشــــــــــوق را      درپی رنگــــ لبـــاس و  نـام نیست

دل که دارد چشــم روءیایی به خــواب      غافل از فــردای این  ایـــام نیست

دل که بالا رفته با ســــــــیر و سـلوک      شـأن  وی را  نردبان  بــــام نیست

آن که الهـــــــــــام از وجودش راه برد       مستمند صحـــبت و  پیغام نیست

سر بلند آیـــــد برون از ســــر حـــــق       آنکه بر درک مصــائب خـام نیست

هر که دل را با هــــوس بیـــمار کــرد        بی نصیب از سـیلی حکام نیست

هر که دندان از طــــعام خود گرفـــت        غافل از  اشـک رخ  ایتـــام نیست

وان که دل را بر درون اخــــــفا کــــند        خوف وی را طعنه ی نمـــام نیست

عصر اصراف و ریـــا و بردگی اســــت        حرف  دل  انبوه و این اتمام نیست

یک لحظه غفلـــــــــت و عمری فراق و آز             افســــــوس و ناله و غمهای جانگداز

فانی شدیم و خاطره ها چون به دیده آب             باری نشد ز غصه دل تار و خسته باز

درکارگـــــه علاج و امداد گـری        دیدم دو طبیب شانه پروار و گری  

می کرد یکی علاج ابرو به قلم        وان یک به دوای تار موی دگــری

دکان دوا به درهم اغفال شده است       بی چانه رغیب دخــل بقــــال شده است

بیماری من که بی علاج است هنوز       سرمایه ی کاسبان فی الحـال شده است

حافـــــظ اگر از غزل، تو حافظ شده ای       در مهد هنـــــــــر امیر و واعظ شده ای

خرم شده ای به  شعر ناب  از قـــــرآن       نازم به تو شه که خود محافـظ شده ای

ای شــــــــــــــــیخ کبیر گفتمان ادبـی        کی ملتمـــــس چنین عرایض شده ای

گفت زیدی رو به من درخواب دوش

"از یم آزادگی عزت بدوش      

 منت ازغیر خدا آسان مگیر

تانگیری بارذلت را به دوش

با نام ایــــــزد و الـــگوی آل پنــــــج          عرض ادب کنم از محــــفل ترنج