هر که را دل بی قرار است رام نیست     درپی خواب وخوراک وشام نیست

هر که بیند نزد خود معشــــــــــوق را      درپی رنگــــ لبـــاس و  نـام نیست

دل که دارد چشــم روءیایی به خــواب      غافل از فــردای این  ایـــام نیست

دل که بالا رفته با ســــــــیر و سـلوک      شـأن  وی را  نردبان  بــــام نیست

آن که الهـــــــــــام از وجودش راه برد       مستمند صحـــبت و  پیغام نیست

سر بلند آیـــــد برون از ســــر حـــــق       آنکه بر درک مصــائب خـام نیست

هر که دل را با هــــوس بیـــمار کــرد        بی نصیب از سـیلی حکام نیست

هر که دندان از طــــعام خود گرفـــت        غافل از  اشـک رخ  ایتـــام نیست

وان که دل را بر درون اخــــــفا کــــند        خوف وی را طعنه ی نمـــام نیست

عصر اصراف و ریـــا و بردگی اســــت        حرف  دل  انبوه و این اتمام نیست