یک لحظه غفلـــــــــت و عمری فراق و آز             افســــــوس و ناله و غمهای جانگداز

فانی شدیم و خاطره ها چون به دیده آب             باری نشد ز غصه دل تار و خسته باز

درکارگـــــه علاج و امداد گـری        دیدم دو طبیب شانه پروار و گری  

می کرد یکی علاج ابرو به قلم        وان یک به دوای تار موی دگــری

دکان دوا به درهم اغفال شده است       بی چانه رغیب دخــل بقــــال شده است

بیماری من که بی علاج است هنوز       سرمایه ی کاسبان فی الحـال شده است

حافـــــظ اگر از غزل، تو حافظ شده ای       در مهد هنـــــــــر امیر و واعظ شده ای

خرم شده ای به  شعر ناب  از قـــــرآن       نازم به تو شه که خود محافـظ شده ای

ای شــــــــــــــــیخ کبیر گفتمان ادبـی        کی ملتمـــــس چنین عرایض شده ای

گفت زیدی رو به من درخواب دوش

"از یم آزادگی عزت بدوش      

 منت ازغیر خدا آسان مگیر

تانگیری بارذلت را به دوش

با نام ایــــــزد و الـــگوی آل پنــــــج          عرض ادب کنم از محــــفل ترنج